زنان مصری از رنگ سبز تیره برای زیر چشم و مژه‌ها و از نوعی فلز به نام آنتیمونی به رنگ مشکی برای پشت پلک بالایی استفاده می‌کردند.

زنان رومی نیز در اولین قرن پس از میلاد برای سفید کردن مژه و پلک‌ها، از گچ و از روژ برای قرمز رنگ کردن گونه‌ها استفاده می‌کردند. زنان ایرانی برای رنگ کردن مو و صورت‌شان، حنا را به کار می‌برند. باور زنان ایرانی این بود که با استفاده از رنگ حنا می‌توانند به فرمان‌روایی همه سرزمین‌ها دست یابند.

در مجموع تا قبل از آغاز قرن ۲۰ و حتی در اوایل آن بانوان از مواد گوناگونی مانند سرب و جیوه و آرسنیک برای رنگی کردن یا کم‌رنگ جلوه دادن گونه‌ها و لب‌های خود استفاده می‌کردند. اما بعدها متوجه شدند که این مواد برای سلامت مضرند.

از سویی دیگر، برخی از بانوان عصاره گیاه بلادونا را که حاوی آتروپین است، برای درخشان‌تر کردن چشم‌ها به کار می‌بردند و جالب است که می‌دانستند عارضه دارد.

جالب است بدانید که زنان اروپایی در قرون وسطی بر این باور بودند که رنگ‌پریدگی صورت نشانه سلامت است. به همین علت از هیچ ماده‌ای برای آرایش صورت‌شان استفاده نمی‌کردند. حتی برخی از آنان به عمد ایجاد خون‌ریزی می‌کردند تا رنگ‌پریده‌تر به نظر آیند.

قرن بیستم، شروع تولید و ساخت موادآرایشی گوناگون است و بسیاری از لوازم آرایشی معروف مانند ریمل (به نام سازنده آن) مکس‌فکتور، نیوآ، کورلاش، الیزابت آردن و بسیاری موارد دیگر با کمی فاصله زمانی و هر کدام در بخشی از لوازم آرایشی، از این دوران ساخت لوازم را شروع کردند.

امروزه با وجود لوازم آرایشی متنوع، از سویی انتخاب راحت‌تر شده است چون هر آنچه با پوست، سلیقه و رنگ‌بندی آرایش متناسب‌ است، تهیه می‌شود و از سویی دیگر عوارض استفاده از لوازم آرایشی کمتر شده است، به ویژه اگر از فرآورده‌های تولیدکننده‌های مشهور استفاده شود.

از نظر تاریخی، در مصر باستان از روژگونه استفاده می‌شد و حتی برای رنگ کردن لب‌ها نیز به کار می‌رفت. تمایل به استفاده از موادی برای زیباتر و مشخص شدن اجزای صورت، آن چنان زیاد بود که در عصر ویکتوریا که استفاده از لوازم آرایشی مردود شمرده می‌شد، بانوان برای زیبایی بیشتر، لبان خود را گاز و گونه‌های خود را نیشگون می‌گرفتند تا قرمز شود.

در دوران باستان مواد مختلفی برای روژگونه استفاده می‌شد. در یونان باستان، از تمشک و شاه‌توت له شده و حتی توت فرنگی خرد و له شده برای استفاده در فرآورده‌های زیبایی مانند روژ استفاده می‌شد.

در عصر جدید، روژگونه به طور معمول شامل موادی است که عبارت است از پودر قرمز رنگی از تالک و مواد رنگی گیاهی و محلولی از هیدروکسید آلومینیوم و گلاب که با روغن گل رز مخلوط شده است. نوعی از روژگونه کرم مانند وجود دارد که اشنودا Schnouda نامیده می‌شود و ترکیب بی‌رنگی از آلوکسان و کلدکرم است که رنگ پوست را قرمز می‌کند.

روش استفاده از روژگونه به طور کامل به ظاهری بستگی دارد که شما می‌خواهید به دست آورید. این روش براساس صورت هر فرد و تقارن آن و شکل صورت و آنچه که می‌خواهید، متفاوت است. اما به طور کلی و برای مقاصد عام، اسفنج یا برس مخصوص را داخل روژگونه بزنید و اضافه آن را فوت کنید تا مقدار مناسبی از آن بماند. سپس سعی کنید گونه‌های خود را با استفاده از بازی عضلات، برجسته کنید و سپس شروع به برس زدن روی گونه‌ها کنید. از روی گونه‌ها روژ را بزنید تا به پایه و قاعده بینی برسید و سپس برس را به طرف بالا ببرید به طوری که در مجموع منطقه استخوان گونه‌تان را بپوشاند. شما می‌توانید با استفاده درست از روژگونه شکل و اندازه صورت خود را تغییر دهید و به شکل دلخواه درآورید.

روژگونه اغلب آخرین فرآورده زیبایی و آرایشی است که روی صورت استفاده می‌شود. روش استفاده از روژگونه براساس شکل صورت و آنچه از ظاهر چهره‌مان می‌خواهیم، مثلا دراز یا پهن شدن صورت، متفاوت و گوناگون است.

• پس از زدن روژگونه، کمی براق‌کننده در بالاترین نقطه استخوان گونه نزدیک چشم‌ها استفاده کنید تا ظاهر جذاب‌تری به شما بدهد.

• استخوان‌های گونه را می‌توانید با استفاده از سایه تیره برجسته‌تر نشان دهید.

• برس‌‌های روژگونه را با شوینده‌های غیرصابونی و مخصوص بچه‌ها بشویید تا از انتقال باکتری‌ها به پوست جلوگیری شود.

• روژگونه‌های صورتی، چهره را گرم و سرحال و شاداب نشان می‌دهد، به ویژه روی تاندون‌های زیرگوش اما روژگونه روی چانه مناسب نیست، به ویژه اگر گردن‌تان از صورت‌تان روشن‌تر باشد.

• پودر های‌لایت‌کننده یخ‌زده و منجمد در بازار موجود است تا در هر نقطه‌ای از صورت که خواستید، استفاده کنید ولی بیشتر برای مد به کار می‌آید نه آرایش معمول روزانه.

• استفاده از ژل‌ها و مایعات، بهترین راه برای داشتن گونه‌های سرخ رنگ است اما باید دست‌ها را پس از استفاده شست چون پوست را رنگ می‌کند.

• ژل‌ها مانند نقطه‌ای روی قسمت سیبی‌شکل گونه و دو نقطه کوچک‌تر روی استخوان برجسته گونه‌ها قرار می‌گیرد و به صورت دایره‌های کوچک مالش داده می‌شود تا به ریشه موها نزدیک استخوان گونه کشیده شود.

• اگر می‌خواهید چهره‌تان پهن‌تر به نظر برسد، می‌توانید از روژگونه روی استخوان‌گونه استفاده کنید. به این صورت که از بخش مرکزی زیر چشم شروع کنید به زدن روژ تا نقطه گیجگاهی. سپس سایه تیره را به صورت C از گونه تا گیجگاه بزنید اما از ابروها بالاتر نرود. سایه روشن‌تر روی استخوان گونه زده می‌شود و پیش از رسیدن به ناحیه زیر چشم، متوقف می‌شود. می‌توانید کمی از روژ را بر نوک بینی، پیشانی و چانه بزنید.

• هرگز روژ را به زیر ناحیه استخوان گونه نمالید.

• اغلب برس‌های روژگونه کوچک، مورد استفاده قرار نمی‌گیرند. برس تمام گرد، ظاهر بهتر و مورد دلخوه به فرد می‌دهد و حرفه‌ای‌تر است.

• روژگونه پودری همیشه در یک جهت باید مالیده شود تا حالت نخ مانند ایجاد نکند و ردی بر جای نماند.

• بهترین سایه‌ها قهوه‌ای طلایی و گرم است در حالی که قهوه‌ای خاکستری و سرد سایه‌های خوبی نیستند.

• برای پیدا کردن وضعیت حقیقی سیب‌ گونه خود، به آینه نگاه کنید و لبخند بزنید و سپس برس را به طرف بالا به صورت کمانی از استخوان گونه تا محل رویش مو بکشید، رنگ باید سبک باشد و به خوبی پخش شود.

• برای کشیده کردن چهره، روژ را به ناحیه بیرونی چهره و نزدیک خط رویش مو بزنید. سایه روشن‌تر را روی استخوان گونه و زیر تیره‌ترین سایه روژ بزنید. سایه روشن‌تر را روی سیب گونه‌ها و چانه بزنید.

فرآورده آرایشی و زیبایی است که شامل رنگدانه، روغن و موم نرم‌کننده‌هایی است که رنگ و قوام را به لب‌ها می‌رساند.

سابقه استفاده از روژلب به پنج هزار سال پیش برمی‌گردد. به‌طور مثال کلئوپاترا، ملکه مصر از بدن خرد شده سوسک کارمین و پایه‌ای از عصاره مورچگان، رنگ قرمز تیره‌ای به دست می‌آورد و آن را روی لب خود به کار می‌برد.

خوب است بدانیم که روژ به زبان لاتین یعنی قرمز و چون در عصر جدید اولین و بیشترین فرآورده آرایشی لب‌ها رنگ قرمز بود،‌ به روژلب مشهور شد و نام دیگر آن ماتیک است.

روژ لب در قرن ۱۶ و زمان سلطنت الیزابت اول،‌ مورد پسند واقع شد و بیشتر از موم زنبور و رنگ قرمز گیاهان ساخته می‌شد.

بار دیگر پس از جنگ جهانی دوم و رونق صنعت فیلم‌سازی و تبلیغات فراوان و شرکت هنرپیشگان مشهور سینما در این تبلیغات، استفاده از روژلب رونق گرفت. اصطلاح جالبی وجود دارد به نام دوگانه لب یا Lip-duo که به مفهوم ترکیب روژ و خط لب است. شکل دیگری از روژلب، نوع مایع و بدون موم است که به صورت نیمه‌دایمی روی لب می‌ماند. این فرآورده مایع در دهه ۹۰ میلادی از سوی شرکت بین‌المللی Lip-Ink به وجود آمد و سازندگان دیگر نیز شروع به تولید آن کردند. در حقیقت روژلب مایع،‌ مدت بیشتری روی لب می‌ماند و رنگ لب را بیشتر نگه می‌دارد.

برای اینکه روژلب مدت بیشتری دوام داشته باشد، بهتر است ابتدا از فونداسیون، روی لب‌ها استفاده کنید و سپس روژلب بزنید. با دستمال، رنگ اضافی را بگیرید، دوباره روژ بزنید و در پایان با پودر روی آن را بپوشانید. از آنجا که فونداسیون و پودر، لب‌ها را خشک می‌کند، از روژلبی با فرمول کرم استفاده کنید تا اثر خشکی را خنثی کند.

برای استفاده از روژ، بهتر است ابتدا لب‌ها را کامل بکشید، سپس از مرکز لب شروع کنید به زدن روژ و تا گوشه‌های لب این کار را ادامه دهید. برس‌های مخصوص لب‌ها کمک می‌کند تا رنگ بهتری به لب‌ها داده شده و مقدار اضافی آنها پاک شود.